Edmund Malinowski ps. „Mundek” (ur. 8 listopada1898 r. w Kiwercach, zm. 5 czerwca 1980 w Gdyni-Redłowo) – nauczyciel, żołnierz, powstaniec.

W 1917 r. został powołany do wojska carskiego i walczył w Karpatach. W pierwszej połowie 1917 r. zaciągnął się do Dywizji Strzelców Polskich i tam ukończył szkołę podoficerską otrzymując stopień praporszczyka (Пра́порщик). Po zajęciu na przełomie 1917/1918 r. tamtejszych terenów przez Armię Czerwoną, dostał się do niewoli bolszewickiej, skąd udaje mu się uciec i zaciągnąć się do I Korpusu Polskiego gen. Dowbora-Muśnickiego. Po rozwiązaniu I Korpusu Polskiego gen. Dowbora-Muśnickiego w połowie 1918 r. wraca na Wołyń. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1919 zostaje powołany do służby w Wojsku Polskim, gdzie służy w stopniu sierżanta. Bierze udział w walkach z bolszewikami w 2 kolumnie samochodowej, plutonie pancerno-motorowym, w którego skład wchodził między innymi samochód pancerny Garford-Putilov "Dziadek", zdobyty na bolszewikach. Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej Edmund Malinowski bierze jeszcze udział w III Powstaniu Śląskim, jako łącznik. Po zakończeniu Powstania Śląskiego zostaje oddelegowany do pracy w policji, w Warszawie przy ul Hożej 30. Tam ma wypadek samochodowy i zostaje zwolniony. Wraca na Wołyń, gdzie krótko pracuje w Urzędzie Skarbowym w Równem. W tym czasie kończy kurs nauczycielski i od końca 1921 r. pracuje jako nauczyciel i kierownik w szkołach powszechnych: w Hubinie (gm. Kisielin, pow. Łuck), Rudni (gm. Rożyszcze, pow. Łuck) w Sokólu (gm. Rożyszcze, pow. Łuck), biorąc czynny udział w pracach Związku Nauczycielstwa Polskiego Szkół Powszechnych. W 1927 roku kończy 6 miesięczny kurs dla oficerów rezerwy we Włodzimierzu Wołyńskim otrzymując (nostryfikując) stopień sierżanta. Na początku 1931 r. przenosi się z Kiwerc do Warszawy. Przez kilka miesięcy pracuje, jako kierownik ogródka jordanowskiego w Warszawie, potem, jako wychowawca w domu poprawczym przy ulicy Jagiellońskiej. Następnie w końcu 1931 r. podejmuje pracę, jako wychowawca i nauczyciel w Instytucie Głuchoniemych i Ociemniałych przy Placu Trzech Krzyży. Tam też nauczył się języka migowego. W 1933 r. bierze ślub z Marią Gądzyńską. W 1935 r. kończy 6 miesięczny Kurs Opieki Społecznej nad Dziećmi „Wszechnica”. Do roku 1938 r. mieszka w Warszawie przy ulicy Książęcej 7, potem dostaje mieszkanie w tzw. "Domku Ogrodnika" na terenie Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych przy pl. Trzech Krzyży 4/6.

W 1939 r. zostaje powołany do wojska gdzie służy, jako sierżant – dowódca plutonu w Kolumnie Samochodowej Naczelnego Wodza. Dnia 20 września dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w jenieckim obozie przejściowym w Terespolu nad Bugiem, skąd w styczniu 1940 r. ucieka i wraca do Warszawy.

Podczas okupacji pracuje jako wychowawca i nauczyciel w Instytucie Głuchoniemych i Ociemniałych na pl. Trzech Krzyży. W 1940 r. wstępuje do Związku Walki Zbrojnej (ZWZ) potem do Armii Krajowej (AK). W swoim mieszkaniu w „Domku Ogrodnika” na terenie Instytutu Głuchoniemych prowadzi tajne szkolenia wytypowanych grup głuchoniemych między innymi w posługiwaniu się bronią, tam też przyjmuje przysięgi nowo wstępujących członków do AK. W Powstaniu Warszawskim walczy pod pseudonimem „Mundek”, jako st. sierżant, potem, jako podporucznik. Był dowódcą II (1107) plutonu, 3 kompanii kpt. "Redy", batalionu mjr. "Miłosza", zgrupowania ppłk. "Sławbora", Śródmieście - Południowe. Pod jego dowództwem pluton głuchoniemych bierze udział między innymi w zdobyciu „Soldatenheim” (Domu Żołnierza), mieszczącego się w Gimnazjum im. Królowej Jadwigi, zdobyciu budynku YMCA i wielu starciach z Niemcami podczas pełnienia funkcji wartowniczych.

Po upadku Powstania Warszawskiego Edmund Malinowski wraz z grupą głuchoniemych poszedł do niewoli i do końca wojny przebywał w oflagu X C w Lubece, numer jeniecki 224860. Po wyzwoleniu oflagu przez wojska angielskie przebywa czasowo w obozie przejściowym w Oberlangen (Stalag VI C).

W 1945 r. wraca do Polski i zamieszkuje na Wybrzeżu w wynajętym mieszkaniu. W końcu 1945 r. obejmuje gospodarstwo ogrodnicze w Gdańsku – Oliwie, przy ul. Opackiej 8 gdzie wraz z żoną zajmują się hodowlą kwiatów i uprawą warzyw.

Od 1945 r. do marca 1954 r. Edmund Malinowski był zarządcą cmentarza w Gdańsku Oliwie przy ul. Opackiej. Po osiągnięciu wieku emerytalnego w 1964 przechodzi na emeryturę. Po śmierci żony w 1978 r. schorowany przenosi się do Państwowego Domu Rencistów w Gdynia-Redłowo, gdzie umiera 5 czerwca 1980 r. Został pochowany na cmentarzu Gdynia-Witomino, sektor 59, rząd 6, grób 2.

Odznaczenia ppor. Edmunda Malinowskiego:

• Krzyż Walecznych nr 4, nadany dnia 29. VIII 1944 r.
• Medal za Zwycięstwo nr 0975530, nadany dnia 8 V 1946 r.
• Odznaka Grunwaldzka nr.104568, nadana dnia 30 IX 1946 r.
• Medal za Warszawę nr 054719, nadany dnia 9 V 1947 r.
• Medal Zwycięstwa i Wolności nr 48828, nadany dnia 9 V 1947 r.

A to grób ppor. E. Malinowskiego. Od czerwca 2014 roku uczniowie naszych szkół otaczają go opieką podczas regularnych odwiedzin na Cmentarzu Witomińskim.